Dinsdag kregen we te horen dat we vandaag (woensdag) vrij hadden, om even te acclimatiseren. Wel moesten we om 8 u klaar staan, want dan zou de chauffeur ons op halen om te ontbijten in het ziekenhuis om daarna een rondleiding te krijgen. We hadden al bedacht ’s middags te gaan zwemmen in het Volta Hotel. Goed plan.
Aangekomen in het ziekenhuis, werden we eerst geïnstalleerd in de kamer van de Head Administrator. Daarna werden we in de hal bij de receptie neergezet, iemand van de keuken zou ons komen halen. Het duurde even, maar dat was niet erg, want zoals in alle wachtruimtes, consultancy rooms en zelfs de spoedeisende hulp staat een tv waarop de hele dag een Ghanese soap te zien is. Erg grappig met veel overacting, liefde, verdriet, woede en alle andere menselijke emoties. Het kussen is geweldig, in slow motion. Medewerkers die langs lopen, vertragen even om te kijken (en men loopt al niet zo snel); prachtig om te zien.
Uiteindelijk werden we opgehaald om te ontbijten in de personeelskeuken. We kregen sneetjes wit brood, een pot jam en thee. Om ons heen werd Fou Fou (een soort pureedeeg met vlees en soep) gegeten. Omdat na het eten niemand ons kwam halen, zijn we zelf gaan rondkijken in het ziekenhuis. Een bewaker vroeg of hij ons kon helpen en hierdoor kwamen we weer in de zelfde hal terecht waar de soap te zien was. Er werd nog steeds of weer gekust.
Na zo’n minuut of 20 werden we opgehaald voor de rondleiding, deze kregen we samen met een student Pharmacy van het polytechnisch instituut in Kumasi, Aoushi, een leuke meid. Onderweg kruisten we telkens de rondleiding van een medisch student uit New York, die nog duidelijk last had van een jetlag (aan zijn haar te zien).
Het was net alsof men samen dezelfde tekst had ingestudeerd, wij werden voorgesteld `this is Michelle and Mieke, medical students from Hanze University, Holland. Michelle will be staying 8 weeks, Mieke 6 weeks.´ Het antwoord was standaard ‘my name is …, very welcome, I hope you have a pleasant time, we will meet again.’ Zelfs Aoushi moest steeds harder lachen bij iedere volgende kamer. Overigens maakte onze gids steeds fouten, hij wees de verkeerde persoon aan of zei dat Aoushi uit Nederland kwam.
Op de spoedeisende hulp liepen we binnen via een dienstingang. Er lag een man in bed dood te gaan (happend naar adem), met familie er om heen. Om ons voor te stellen aan de arts, de verpleegkundigen en anderen moest de familie van die man tegen de muur aan gaan staan, van het bed weg. Op een meter afstand van het bed, werd ons op luide toon gezegd: ‘I hope you have a pleasant time, we will meet again!’ Een beetje beduusd stapten we een enorme wachtruimte in, waar zo’n 200 mensen zaten te wachten met het gezicht richting de tv met welbekende soap.
Door een verpleegkundige werd getriageerd, of iemand mocht naar de general practitioner (de huisarts of de physician assistant) of iemand werd op de spoedeisende hulp gezien. Dit werd via luidsprekers erg luid omgeroepen. Moest ook wel, want sommige mensen lagen te slapen (bijna dood, misschien?).
Na de rondleiding zouden we eigenlijk terug gebracht worden naar huis, maar er was een change of plan. Door een chauffeur (echt heel decadent om rondgereden te worden, maar het is hier zo geregeld voor alle studenten) werden we naar de algemeen directeur van het ziekenhuis gereden, die kantoor houdt elders in Akosombo. Ook is zij de hoofd gynaecoloog. Een hele pittige, mooie vrouw met een bijna niet Ghanese snelheid van werken. Zij vertelde ons, dat we in plaats van een vrije middag, thuis onze doktersjas konden gaan halen en aan de slag gingen in het ziekenhuis. Geen zwembad dus, wel fijn om aan de gang te kunnen.
Eerst hebben we op x-ray mee mogen kijken bij een onderzoek van 2 vrouwelijke patiënten met fertiliteitproblemen. Daarna hebben we op de ultra sound ruim een uur samen met een physician assistant in opleiding van de Central University College mogen observeren.
Daarna was het tijd voor de ward rounds (artsenvisite aan bed, op de afdeling) bij obstetrie en gynaecologie (O&G); want het andere change of plan is dat we samen bij O&G zijn en dan daarna ook op alle andere afdelingen zullen werken. Chirurgie is verzet naar later, want de hoofd chirurg is op vakantie en de intern (arts-assistent chirurgie) is net deze week begonnen.
Tijdens de visite besloot de gynaecoloog dat twee vrouwen met een missed abortion (door het lichaam slecht verwerkte spontane abortus), meteen gecuretteerd moesten worden. Dus werden we verzocht mee te gaan naar de operating theatre, ons om te kleden en mee op de operatie kamer de ingrepen te observeren. Een jonge vrouw (ze had gezegd 17 te zijn, maar wij denken dat ze een meisje van 12 was), kreeg geen anesthesie, want hiervoor was ze niet verzekerd. Dus plaatselijke verdoving. Die hielp niet goed, dus deze jonge dame (al schreeuwend) moest door vijf mensen neer gedrukt worden, terwijl er na veel overleg met de anesthesist alsnog wat extra verdoving werd gegeven. Dat zet mensen op ons werk die zeuren over het zelf moeten betalen van een paracetamol wel in ander daglicht.
Om 16 u konden we eindelijk gaan lunchen, waar ons werd verteld, n iet later dan 18 u te komen dineren, want de chauffeur moest ons op tijd terug naar huis brengen. Veel eten in een kort tijdsbestek, dus.
Met de chauffeur zijn we, in een hele grote lege bus voor 20 personen, na het avondeten naar een plaatselijk bar cq. winkel gereden waar we water, bier en wijn hebben gekocht. Eerst werden we door een vriendelijke Jehova getuige voorzien van een WatchTower (bijbelse literatuur). Terwijl onze drank werd ingepakt, realiseerden we ons dat we geen glazen en geen opener hadden. De chauffeur stelde voor bij hem thuis langs te rijden om dit voor ons te halen. De madame van de winkel pakte echter al twee glazen in en toverde een oude opener uit een kast. Voor de vriendelijke chauffeur hedden we een extra biertje gekocht. Onder het genot van een Star Beer kijken we terug op een leuke dag vol met Ghana magic (de Ghana gangers weten wat we bedoelen). Morgenvroeg worden we om 07.30 u verwacht op het medische ochtendoverleg. Hoe laat we worden opgehaald is een raadsel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten