Vanochtend (donderdag) zaten we keurig gewassen en bepakt om 7 u klaar om opgehaald te worden voor het ochtendoverleg om 7.30 u. Uiteindelijk kwam de chauffeur om 8 u aanrijden. Hij wist niet dat we een half uur eerder overleg hadden. In het ziekenhuis aangekomen, besloten we dus eerst te gaan ontbijten. Echt relaxt, wij gaan zitten en zonder dat we het idee hebben dat iemand ons zag komen, wordt binnen een paar minuten een ontbijtje uitgeserveerd. Zelfs de koffie waar Michelle om vroeg gisteren, stond er nu vanzelfsprekend bij. Na het ontbijt zijn we naar de O&G ward gegaan, omdat we niet wisten waar de arts-assistent zich bevond.
De verpleegkundige in opleiding en de verzorgende vroegen of we wilden helpen met het wassen van de pasgeboren babies (max 2 dagen oud). Tuurlijk! Wat zien die er kwetsbaar uit, die mini-mensjes.
Bij het tweede babietje dat Mieke met de verzorgende ging halen, werden de kleertjes uitgedaan en bleek het helemaal rimpelig te zijn volgens de verzorgende (een jonge meid). Het babietje bleek helemaal uitgedroogd! Verder had het een infectie aan beide ogen en bij nader bekijken bleek het een kindje met het syndroom van Down te zijn. De midwife, er werken verscheidene verloskundigen op de afdeling, bevestigde het Down-syndroom, maar vond dat het kindje al goed dronk. Omdat Mieke zich zo ongerust maakte over de laisser-faire houding van het team, heeft zij het jongetje alvast water uit de kraan laten zuigen van haar pink, dat het gretig dronk. Later bleek dat de borstvoeding helemaal niet goed ging en dat de arts-assistent niet wist dat het een Down-kindje was. Hij schrok ervan. De superviserend gynaecoloog vond ook dat het gedehydreerd was en gelukkig werd er actie genomen.
Het volgende programma-onderdeel bestond uit een zaal visite. Ondertussen was het al 12 u geweest toen we klaar waren hiermee en aangezien we de twee dagen hiervoor pas laat in de middag konden lunchen, regelden we toestemming om te kunnen gaan eten.
Na een korte lunch met rijst en vis mochten we aanschuiven in de consultancy room op de Out Patient Department (zeg maar, de huisarstenpraktijk/spoed eisende hulp). Er kwamen alleen maar gynaecologie patienten langs, omdat de arts-assistent van gynaecologie was. Het spreekuur ging best traag (voor onze collegae van het GC A: zelfs nog trager dan Michelle ;-)) en al die tijd zaten wij op loungestoelen samen met de Ghanese physician assistant te kijken hoe de arts-assistent zijn spreekuur hield. We konden tussendoor vragen stellen. We werden niet voorgesteld aan de patienten, alleen als er lichamelijk onderzoek werd gedaan.
Na drie uur observeren, bleek het al 16 u en we moesten nog het een en ander gaan regelen met de Head Administrator, bijvoorbeeld onze time table (wat te doen de komende week). Verder wilden we jullie graag op de hoogte brengen van onze avonturen en het zwembad lonkte nog steeds. Dus na toestemming van de arts-assistent, konden we vertrekken (terwijl er voor hem nog zo'n 20 patienten zaten en lagen te wachten).
De bus, die ons naar Akosombo zou brengen, bleek vol te zitten met personeel dat naar huis wilde, dus besloten we de 30 minuten bergafwaarts te lopen naar het centrum. Op de markt wilden we een jonge man bij een taxi vragen of er een inetrnet café was in Akosombo, wat schets onze verbazing, Aoushi stapte net uit die taxi en wist waar die was (Ghana Magic! - je gaat hier van verbazingwekkend event naar event, als je iets nodig hebt, staat dat ineens in vertrouwde vorm voor je neus).
Bij een swingende dame bij een kraampje langs de weg kochten we banaantjes, pinda's en plantane (soort chips). Zij nodigde ons uit die zelfde avond naar een gospelviering in haar kerk te komen (dat was al de derde keer dat we voor een religieuze viering werden gevraagd). We hebben beleefd afgeslagen. We probeerden een waterkoker te kopen, maar haakte af na de enorme prijs van 35 Cedi (zo'n 17,50 euro), het afdingen lukte niet. Jammer dan, geen waterkoker. Misschien morgen... Daarna besloten we naar het Volta Hotel te gaan en in het uur voordat de zon onder ging nog even lekker te zwemmen (eindelijk!). En daar kwam de Ghana Magic weer om de hoek kijken: we liepen naar de markt om een taxi uit te zoeken, echter daar bleek de personeelsbus (leeg en wel) te staan. De chauffeur gebaarde ons en vroeg waarom we niet waren ingestapt bij het ziekenhuis. We vertelden hem dat de bus vol zat en hij vroeg of hij ons nu kon wegbrengen. Na 5 minuten stapten we voor de deur van Hotel Volta uit, zo relaxt!
Het was erg rustig, we waren de enigste gasten bij het zwembad. Daarna zijn we in het restaurant van het hotel lekker gaan eten en drinken met prachtig uitzicht op de Volta Dam. Vanuit hun internetcafe houden we jullie nu op de hoogte van onze dagen. Tot snel en check de foto's!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten