Na een verfrissende duik in het zwembad van het hotel, met de onweerswolken aan de skyline van Accra en een continentaal ontbijt werden we door dr. Ben en zijn chauffeur opgehaald om naar Tema te gaan. Dr. Ben zou om 10.00 u een vergadering hebben op de University College, wij zouden ons zelf dan even vermaken. Aangekomen bleek dat de vergadering was afgezegd, dus kregen wij een rondleiding langs de faciliteiten van de Physician Assistant department.
Daarna zijn we van Tema naar Akosombo gereden, een rit van zo’n anderhalf uur. Onderweg reden we bijna acht apen (Baviaan-achtigen) van de weg.
Aangekomen in Akosombo moesten we het eerste guesthouse beoordelen, waar we eventueel zouden gaan wonen. Het sanitair was zo vies, dat we in gedachten al een paar flessen ontsmettingsmiddel hadden ingeslagen. Wel een hele mooie omgeving inclusief sierkippen, een stoere haan en een bewaker met kapmes en veren in zijn haar (geen idee waar die vandaan kwamen, die veren).
Daarna zouden we gaan lunchen, maar we werden eerst voorgesteld in het Volta River Authority Hospital (onze stageplek!!) aan de Head Administrator, in verband met het tweede guesthouse wat we zouden gaan zien. Er moest nog onderhandeld worden over de enorme prijs van maar liefst 60 dollar per dag (door ons te betalen). En onderhandeld werd er, drie uur lang, terwijl wij samen bil aan bil op een stoel zaten. Het ene na het andere lid van de hospital staff kwam binnen. Er werd uitgebreid en met veel omwegen gesproken over de sleutel en een formulier.
Gelukkig was het cool in de kamer, vanwege de airco die op 16 graden C. stond. Eindelijk konden we weer de warmte stappen en naar het tweede guesthouse gaan. Dat is nu ons huis, prijs nog onbekend, onderhandeling worden nog gevoerd , niet door ons gelukkig. `Maybe free, if we work hard´.
Na het achterlaten van onze koffers in ons huis, zijn we door dr. Ben en de directeur van het ziekenhuis, ook oogspecialist en zijn vrouw, een gespecialiseerd oogverpleegkundige meegenomen om te lunchen. Bij een soort resort aan het strand van de Volta rivier, een paradijselijke plek! We hebben 3 uur moeten wachten op ons eten, ondertussen was het 17 u (let wel: het betrof onze lunch). Onze eye doctor was zo kwaad op de serveerster en de keuken dat hij 4 keer heeft gebeld met zijn vriend, de eigenaar van Afrikiko (het resort). De laatste keer dat hij belde, ging hij klagen omdat er niet genoeg frites op het bord van zijn vrouw lag. Het was grappig om te zien, hoe dit geregeld werd. Nog leuker was dat wij Ghanees eten hadden besteld en zij een Amerikaans bord met Fried Chicken en dat wij lekker en veel eten hadden en zij niet. Wij vermoeden dat de vis nog gevangen moest worden. We zagen de vissersboten met Tilapia langs varen, “very fresh”.
Na het eten hebben we afscheid genomen van dr. Ben en werden we door de directeur en zijn vrouw meegenomen naar een winkeltje in Akosombo, waarna we thuis werden afgezet.
Voordat we de koffers konden uitpakken hebben we eerst de handen uit de mouwen moeten steken, want het was echt heel ranzig. Met citroenzeep (navulling in een gebruikte fles uit de winkel, heel milieubewust), hebben we overal hand- en vingerafdrukken afgepoetst, keutels weggeveegd en aangekoekt vuil weggebikt. Uiteindelijk hebben we besloten dat de keuken te erg stinkt om te gebruiken. De badkamer is oke, en de slaapkamers zijn schoon.
Nadat we uitgepakt en wel de klamboe’s hadden opgehangen, wilden we gaan relaxen. Michelle had op haar kamer al een paar keer een gekko langs zien rennen, geen probleem, erg schattig.
Hierbij een “live” ooggetuigenverslag van wat er daarna gebeurde (spanning en sensatie), door Michelle: “Ik zit op mijn stoel, ik schrijf in mijn reisdagboek. Plotseling zie ik mijn ooghoek iets met een behoorlijke snelheid voorbij wandelen. Ik dacht, he, die gekko komt voorbij, maar er klopte iets niet! Hij liep te snel, had meer pootjes dan eerder en een rare kromme staart naar voren gekruld en twee scharen. Ik schrok me kapot, het was een schorpioen, op MIJN slaapkamer! In paniek dacht ik misschien zit er wel een heel nest! Ik gilde, hoorde de bewaking (van de compound) lachen en ik rende naar Mieke om onder haar klamboe te duiken. Het was niet voor lange duur, dat we daar samen zaten; het was warm, we moesten plassen, we wilden een fles water uit de ijskast hebben en een zaklamp, want het licht deed het niet daar. Terug naar mijn kamer met Mieke, gewapend met een spraybus Rapid Killer (om klein ongedierte te doden), hebben we hem achter de deur gevonden. Agressief met zijn staart zwaaiend, hebben we een wolkje spray over hem heen verneveld, spullen gepakt en de deur dicht gedaan.
Na een nacht in hetzelfde bed, ben ik gaan kijken hoe hij er bij lag. Het beestje lag op apegapen, maar nog wel na te schokken van het gif (hoezo, rapid?). Terwijl Mieke onder de douche stond heb ik de security erbij gehaald. Deze dappere Ghanees heeft het beest uit de kamer geschopt, was zeer verbaasd dat ie in huis zat en ging er met zijn schoen op staan, keek me aan met grote bruine ogen en zei: ‘it will never come back’.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten