Middagprogramma

Het is een hele onderneming om van Kasoa naar Buduburam te reizen. Vanaf het Galilea hospital, dat een eindje van de mainroad af ligt, is het een paar minuten lopen naar de eerste bushalte. Echter, vanaf daar rijden geen trotro's naar Buduburam. Dus, na 15 keer vragen, besloten we naar het centrum van Kasoa te lopen. Langs de snelweg een wandeling van 45 minuten. Bij de markt (echt een hele smerige plek - zie foto) kun je een trotro nemen naar Buduburam. Althans dat vertelde men ons. Na een tijdje een van de vele tientallen trotro's afgevraagd te hebben waar ze naar toe gaan, nemen we nu maar een taxi vanaf de markt. Dat gaat iets sneller. Veel trotro's rijden namelijk de hele dag rondjes langs een bepaalde route en je moet maar net de juiste treffen.
Buduburam is de naam van het vluchtelingenkamp, maar met 42.000 bewoners, kun je gerust zeggen dat het een stad is. Zodra je het kamp nadert, wijzen alleen de borden van de UNHCR en de het bord bij de toegangspoort je erop dat het daadwerkelijk een opvangkamp is. We hebben nog maar een klein deel gezien; overal zijn huisjes en winkeltje en er lijkt een soort permanente markt langs de kanten van de weg te zijn, zoals gewoon in Ghana. De beheerder van het kamp heeft zijn handen vol aan alle dingen die hier iedere dag gebeuren. Hij is een soort COA locatiemanager/ burgemeester, zijn functietitel is disaster manager. Met een officier van de de politie en hem spraken we over de dagelijkse problemen in het kamp. Ze vertelden dat tot voor kort het geweld tegen vrouwen frequent voor kwam. Ze zijn hier speciaal tegen op gaan treden. Pas toen de politie tegen de mannen die geweldadig tegen (hun) vrouwen waren ging zeggen dat als ze nog een keer gepakt zouden worden ze ze zouden vermoorden, kwam er een flinke daling. Met posters worden de vrouwen aangemoedigd zich uit te spreken tegen geweld en hulp te zoeken als het gebeurt. We zagen ook posters waarop mannen die geweld tegen vrouwen gebruiken als losers worden afgebeeld.
Het gebouw van de St. Gregory Catholic Clinic is geschonken door UNHCR en wordt door een organisatie die Point Hope heet draaiende gehouden. Er zijn twee artsen en drie verpleegkundigen in vaste dienst, de rest van het personeel wordt op en af vanuit de verzekering, allerlei fondsen en donaties betaald.
Ook hier is een Out Patient Department en de kliniek heeft 24 uur per dag volle wachtkamers. In principe zijn alle Liberyanen in het kamp verzekerd, ze betalen premie. De meeste mensen hebben ervoor gekozen in Ghana te blijven en drijven handel met hun thuisland. Als ze niet verzekerd zijn, worden ze geholpen (basiszorg), dan moeten ze wel iedere keer dat ze komen 5 Cedi betalen.
Afgelopen vrijdag waren we op een arts aan het wachten in de gang bij de spoedeisende hulp. Er stond een meisje van een jaar of 14 dat ons met een meewarrige blik aankeek midden in het pad. Op het moment dat we haar wilden aanspreken, zagen we haar plas langs haar benen naar beneden lopen. Terwijl zich rond haar blote voeten een grote vlek urine vormde, liepen verpleegkundigen langs zonder zich om haar te bekommeren. Geschokt vroegen we haar of ze Engels sprak en wat er aan de hand was. Ze had uren gevraagd of iemand haar naar het toilet kon brengen, maar telkens werd haar gezegd geduld te hebben. Hierop spraken we een langslopende verpleegkundige aan hier iets aan te doen. Ze commandeerde de jonge meid weer terug in haar bed te gaan liggen. Wat een vernedering! Ook andere patienten reageerden verontwaardigd (gelukkig). De poster in de gang waarop staat dat patienten met respect bejegend moeten worden, kreeg wel even een ander smaakje wat ons betreft.